Autorzy:

Błażej Fita (Politechnika Wrocławska)

Julia Gonet (Politechnika Krakowska)

Alicja Kurpiel (Politechnika Wrocławska)

Julia Kwapisiewicz (Politechnika Lubelska)

Dmytro Peleshchuk (Politechnika Wrocławska)

Bezpośrednią inspiracją dla autorów tronu był mit o labiryncie, który został zbudowany przez Dedala na rozkaz króla Minosa. „Tron króla Minosa” to tytuł warsztatów betonowych, ale przede wszystkim pretekst do skonstruowania doskonałej formy. – Labirynt ukazał się w formie wielu uskoków, które symbolizują błądzenie; wykorzystaliśmy te uskoki w oparciu i podstawie tronu. – mówi Alicja Kurpiel. Wycięcia górnej i dolnej części tronu, skierowane w przeciwne strony, tworzą asymetryczną całość. Spójność projektu została uzyskana dzięki wertykalnemu wcięciu, które biegnie z góry do dołu. – Wcięcie przełamuje labirynt i wiąże dwie części tronu, górną i dolną – mówi Julia Gonet. – Nasz labirynt symbolizuje głównie nieskończoność i jest powiązany z tematem warsztatów, tronem jako przykładem nieskończoności władzy, siły i mocy – podsumowuje Dmytro Peleshchuk. W praktyczniej części warsztatów wyzwaniem było rozebranie szalunku betonowej konstrukcji. Szalunek składał się z bardzo licznych drobnych elementów. Rozebranie go wymagało szczególnej cierpliwości i delikatności ze strony ekipy budowlanej. Za odległą inspirację dla studentów, autorów szlachetnej i subtelnej formy tronu, mogła posłużyć twórczość klasyka dwudziestowiecznej architektury betonowej – Carla Scarpy. Kaskada starannie opracowanych filigranowych elementów (schodków i wgłębień), którą skomponowała grupa A, zmieniła ciężki beton w pierwszorzędne rzeźbiarskie tworzywo.